Chapter 3

Moje serce z każdą chwilą przyśpieszało mocne bicie, które każdy zgromadzony w pokoju na pewno słyszał. Ręka w której znajdował się pistolet nie mogła utrzymać jednego celu.

- Jason..

- Strzelaj - Krzyknął, nie dając mi powiedzieć najmniejszego słówka.

Nie wiedziałam co zrobić, w mojej głowie panowała totalna pusta, kompletne zero. Przełknęłam głośno ślinę i popatrzyłam jeszcze raz na chłopaka którego oczy przepełniały łzy.

- Liczę do dziesięciu, jeśli tego nie zrobisz, zabiję cię - Warknął w moją stronę mężczyzna który już dawno stracił cierpliwość.

Panika ogarnęła całe moje ciało, ale za żadne skarby nie mogłam dać po sobie tego poznać. Zacisnęłam powieki i wycelowałam broń w klęczącego..Ryana. Nie miał już siły, jego głowa opadła na dół, dając znak że się poddaje.

- 1,2,3.. - Zaczął powoli odliczać.

Mój oddech z każdą cyfrą zaczął robić się szybszy.

- 7,8,9 .. - Teraz, albo nigdy.

Odwróciłam się na pięcie w nacisnęłam spust. Kula przebiła nogę Jasona który w jednej sekundzie wylądował na ziemi.

- Puśćcie go ! - Warknęłam do dwóch ochroniarzy Jasa, wcelowując w ich stronę mały pistolet.

Oboje szybko odsunęli się od prawie nie przytomnego chłopaka.

- Pomóż mi go podnieść ! - krzyknęłam do mężczyzny który był z Butlerem.

Kiwnął tylko głową i bez słowa chwycił przyjaciela pomagając mu wstać.

- Wracaj tu suko ! - Donośny głos rozniósł sie po całym magazynie, oczywiście należał on do Jasona który na środku pomieszczenia zwijał się z bólu.

Może i to był zły pomysł ale nie mogłam go tak zostawić. Chcąc nie chcąc zaopiekował się mną, dał mi dach nad głową, niekiedy się troszczył. Może i był agresywny i nieobliczalny, ale nie chciałam żeby zginął.

- Odwieź go w bezpieczne miejsce - Powiedziałam do chłopaka który razem ze mną trzymał Ryana.

- A ty ?

- Dam sobie radę

- Nie ma mowy, będę na ciebie czekał przed magazynem. - Oznajmił i bez żadnego więcej słowa zniknął z mojego pola widzenia.

Podeszłam do wykrwawiającego się Jasona. Urwałam kawałek jego koszulki.

- Co ty odpierdalasz ?! - Próbował mnie odepchnąć, lecz ja od razu owinęłam kawałek materiału nad jego raną.

- Mam nadzieje że z tego wyjdziesz - Po wypowiedzeniu tych słów wybiegłam z budynku.

Za kolczastym płotem zauważyłam auto z którego wysiadł ten sam chłopak którego widziałam parę chwil temu.

- Wsiadaj - Rozkazał.

Nie mając innego wyjścia weszłam do samochodu nieznajomego. Od razu w oczy rzucił mi się leżący na tylnym siedzeniu, nieprzytomny Butler.

- Nic mu nie będzie ? - Zapytałam.

- Przechodził przez o wiele gorsze rzeczy - Powiedział obojętnie.

- A tak w ogóle to kim wy jesteście, co wydarzyło się w tamtym magazynie ? - Popatrzyłam na niego. Jego oczy cały czas wpatrywały się w jezdnie.

- Później się wszystkiego dowiesz - Dalej jechaliśmy w ciszy.

Droga dłużyła się w nieskończoność, a jeszcze do tego musiałam siedzieć przez cały czas w niewygodnym skórzanym fotelu.

- Możesz się tak nie wiercić ? - Jęknął Brunet któremu widocznie to przeszkadzało.

- Zainwestuj w nowe fotele -  Odpowiedziałam uśmiechając się złośliwie.

- Pyskata jak brat - Wymamrotał pod nosem, lecz na tyle głośno żebym go usłyszała.

Nie będę zaczynać tematu, mam nadzieje że dowiem się wszystkiego gdy nareszcie dojedziemy. Mijaliśmy coraz to więcej ulic, które z każdą chwilą stawały się dla mnie bardziej znane.

- Może to głupio zabrzmi, ale czuje się jakbym już tu kiedyś była. - Powiedziałam nie odrywając wzroku od domów które mijaliśmy.

- Bo byłaś - Odpowiedział.

Spojrzałam na niego, przez chwile obdarzył mnie wzrokiem lecz już po chwili znów patrzył przed siebie.

- Nie mogłam być

- To skomplikowane, powiedziałem ci już że wszystkiego się dowiesz jak dojedziemy.- Nie zadawałam już pytań, zostawiłam je na później.

W pewnym momencie jechaliśmy po drodze pełnej wybojów. Szarpało mną we wszystkie strony. Kiedy powoli zaczynałam tracić swoją jakże wytrzymałą cierpliwość auto się zatrzymało. Zobaczyłam duży dom, który nawet w najmniejszym stopniu nie przypominał mojego dotychczasowego mieszkania. Ten dom, był taki zadbany, taki ciepły. Wyszłam z samochodu, otworzyłam tylne drzwi.

- Pomóż mi go wyciągnąć - Rzuciłam w stronę chłopaka który właśnie wyszedł z wozu.

Bez słowa stanął koło mnie i mocno chwycił rękę Ryana. Zrobiłam to samo, by po chwili wyciągnąć go całego z maszyny. Jakoś doczołgaliśmy się z nim do drzwi, które po chwili otworzył wysoki mężczyzna, który gdy tylko nas zobaczył przyjął zmartwiony wyraz twarzy.

- Justin, co z nim ? - Zapytał patrząc na chłopaka obok mnie.

A więc ma na imię Justin..bardzo znajome imię.

- Nie ważne, lepiej pomóż mi go zanieść na kanapę. - Chwile później Butler leżał już na miękkiej sofie.

- A co to za laska ? - Chłopak spojrzał na mnie.

- Roxanne, siostra Ryana

- To ona ?! - Spojrzał na mnie nie dowierzając.

Ja natomiast jeszcze nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Ludzie mówią o tobie jakieś rzeczy, a ty jesteś pewna że to jest nie prawda, bo w końcu ja nie mam żadnego brata.

- Ta, ale jest problem..

- Jaki ?

- Bo ona tego nie pamięta.

Następny Dzień

Oczami Ryana

Przetarłem zmęczone oczy, wstając z kanapy na której spałem. Miałem takie wrażenie że to co wydarzyło się zeszłego dnia było snem. Chcąc się na sto procent upewnić, ruszyłem do jej dawnego pokoju. W duchu modliłem się żeby to okazało się realistyczne. Pokonałem duże schodu prowadzące na górę. Mijałem parę drzwi, aż w końcu, dotarłem do tych które prowadziło do jej  pokoju. Wziąłem głęboki oddech i niepewnie chwyciłem za klamkę. Otworzyłem szeroko duże drzwi, w pokoju było ciemno, rolety były zasłonięte. Powoli podszedłem do łóżka, odkryłem kołdrę..nikogo nie było. Czyli to jednak był sen, bardzo realistyczny sen...

________________________________

Cześć ;)

Mamy już trzeci rozdział, pewnie się teraz pogubiliście, ale od razu wytłumaczę ;) To całe zdarzenie w tym magazynie, było snem, to się nie działo na prawdę, bo to by było z byt proste ;) Jeżeli jesteście ciekawi co będzie dalej i jak potoczy się ta historia to czytajcie dalej ;) Jeżeli ktoś chce być powiadamiany o rozdziale to proszę napisać na GG : 42142286 :)